تأثیر هشت هفته تمرینات اصلاحی بر میزان فعالیت عضلات درگیر در استراتژی های تعادلی مچ پای دختران دارای سندروم پروناسیون اندام تحتانی

مقدمه و اهداف سندروم پروناسیون اندام تحتانی، شامل پرونیشن بیش از اندازه پا، چرخش داخلی و نزدیک شدن زانو می­باشد. هنگامی که تمرینات ورزشی به درستی طراحی و یکپارچه شود، با استفاده از یک روش تمرینی چندوجهی می­توان اهداف توانبخشی فرد را بدون نیاز به مداخلات دیگر به دست آورد. استراتژی تعادلی مچ پابا حرکت دادن کل بدن حول مفصل مچ پا، تعادل را بازیابی می­کند. هدف مطالعه حاضر بررسی هشت هفته تمرین اصلاحی ترکیبی بر میزان فعالیت عضلات درگیر در استراتژی مچ پای دختران مبتلا به سندروم انحراف پروناسیون بود. مواد و روش­ ها در مطالعه نیمه­تجربی حاضر با طرح پیش­آزمون- پس­آزمون و گروه کنترل، 30 دانش­آموز 16-13 ساله با وضعیت سندروم پروناسیون اندام تحتانی وجود داشتند. افراد مورد مطالعه به طور تصادفی به دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. قبل و پس از هشت هفته تمرین به مدت 60 تا 80 دقیقه و سه جلسه در هفته، کف پای صاف با استفاده از تست افت ناوی، والگوس زانو با اندازه­گیری زاویه تیبیوفمورال، فعالیت الکترومیوگرافی عضلات تیبیای قدامی و گاستروکنمیوس داخلی روی سیستم تعادلی بایودکس هنگام ایستادن روی پای غالب ارزیابی شد. یافته ­ها نتایج تحلیل کوواریانس، تفاوت معناداری در الکترومیوگرافی عضلات تیبیای قدامی و گاستروکنمیوس داخلی دو گروه در پس­آزمون را نشان داد. تمرینات اصلاحی بر میزان فعالیت عضلات تیبیای قدامی و گاستروکنمیوس داخلی در مرحله پس­آزمون نسبت به پیش­آزمون تفاوت معناداری داشت و به طور تقریبی 94% و 62% به ترتیب بر الکترومیوگرافی عضلات مذکور دختران دارای سندروم پروناسیون اندام تحتانی تأثیر داشت (001/0=P و 026/0=P) نتیجه­ گیری به نظر می­رسد تمرینات ترکیبی اصلاحی منجر به تغییر فعالیت عضلات مسئول کنترل تعادل از جمله افزایش فعالیت عضله تیبیای قدامی و کاهش فعالیت عضله گاستروکنمیوس که مربوط به استراتژی مچ پا هستند، می­شود. بنابراین به متخصصین و محققین توصیه می­شود جهت بهبود استراتژی­های تعادلی در افراد دارای سندروم پروناسیون، تمرینات اصلاحی مد نظر قرار گیرد.